କୁନି ଓ ରଞ୍ଜନର ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମ

Jyotiranjan Gudia and Kuni Nahak at Jangal View Restaurant, Bhubaneswar in 2024:06:24

            ମୁଁ 2012 ମସିହା ଜାନୁୟାରୀ ମାସ ୬ ତାରିଖ ଦିନ ଖଇରପୁଟରେ ଜିଲ୍ଲା ପ୍ରଶାସନ ଦ୍ଵାରା ଦିଆ ଯାଉଥିବା ପ୍ରି-କୋଚିଂ ସେଣ୍ଟରରେ ଯୋଗଦିଏ, ଯାହାର ନାମ ଥାଏ ‘ପରିମାର୍ଜନ’। ଏହା ସେତେବେଳର ଜିଲ୍ଲାପାଳ ଶ୍ରୀ ବଳବନ୍ତ ସିଂ ଜିଲ୍ଲାର ପ୍ରତେକ ଦଶମ ପିଲା ପରୀକ୍ଷାରେ ଭଲ ରେଜଲ୍ଟ କରନ୍ତୁ ବୋଲି ପ୍ରି-କୋଚିଂ ସେଣ୍ଟରର ବ୍ୟବସ୍ତା କରିଥାନ୍ତି ।  ସେଠାରେ ତିନି ମାସ ରହି ପାଠ ପଢେ । ଏହାରି ଭିତରେ ଆଧାର କାର୍ଡ ବନେଇବା ପାଇଁ ମୋତେ ଦିନେ ଘରକୁ ଫେରିବା ପାଇଁ ମୋ ବାପା ଖବର ଦିଅନ୍ତି । ସେଇ ଖବର ପାଇ ମୁଁ ୨୦୧୨ ମସିହା ଫେବୃଆରୀ ମାସ ୨୫ ତାରିଖ ଶନିବାର ଦିନ ଘରକୁ ଫେରେ । ଘରେ ଫେରିଲା ପରେ ମୋତେ ମୋର ସାଙ୍ଗ ମୋହନ ଗୌଡ ଖବର ଦିଏ । ମୋତେ ଜଣେ ପ୍ରାଥମିକ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ପଢିଥିବା ଝିଅ ରଶ୍ମି ପାଙ୍ଗି କଥା ହେବା ପାଇଁ ଫୋନ ନମ୍ବର ପଠେଇଛି ବୋଲି ଫୋନରେ କହେ। ଯେହେତୁ ମୁଁ ମୋ ମୋବାଇଲ କୋଚିଂ ସେଣ୍ଟରକୁ ଗଲାବେଳକୁ ଘରେ ଛାଡି ଯାଇଥାଏ ସେଇଥିପାଇଁ ମୋ ସିମରେ ବାଲାନ୍ସ ନଥାଏ । ମୋବାଇଲରେ ବାଲାନ୍ସ ପାଖେଇବାକୁ କୁଡୁମୁଲୁଗୁମ୍ମା ଗଲାବେଳକୁ ମୁଁ ମୋହନ ପାଖରୁ ରଶ୍ମିର ମୋବାଇଲ ନମ୍ବର ଆଣେ ।

Jyotiranjan Gudia, 2012 at Khairaput, Malkangiri District.

ସେଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟା ପ୍ରାୟ ୭.୧୫ ମିନିଟ, ମୁଁ ମୋହନ ପାଖରୁ ଆଣିଥିବା ମୋବାଇଲ ନମ୍ବରରେ କଲ୍ଲ କରେ, ମୋ କଲ୍ଲର ଉତ୍ତର ଜଣେ ଅଜଣା ଝିଅ ରିସିଭ କରେ । ମୁଁ ଯେତେବେଳେ କହେ “ତୁମେ ରଶ୍ମି କହୁଛ କି? ସେ ଝିଅଟି କହେ, “ରଶ୍ମି ପଶ୍ମି କିଏ ନାହାନ୍ତି ଏଠି । ଆମ ଘରେ କଣ ପାଇଁ ସବୁ ପିଲାଙ୍କ କଲ୍ଲ ଆସୁଛି?” ତା ପରେ ମୁଁ କହେ “ପିତାଟି ଶ୍ରଦ୍ଧା, ମାଆଟି ଟାଣ ସେଇ ପିଲା ହୁଏ ଶାମ୍ୟ ପ୍ରାଣ ।“ ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ପଚାରେ, “ତମେ କିଏ?” କଲ୍ଲ ରିସିଭ କରିଥିବା ଝିଅ କୌଣସି ଉତ୍ତର ଦିଏନି । ତାକୁ ଯେତେ ନାମ ପଚାରେ ତାର ଜବାବ କିଛି ବି ଦିଏନି । କେବଳ ଏତିକି କହେ, “ମୋ ନାଁ ନାହିଁ ।“ ତାପରେ ମୁଁ କହେ, “ତମ ନାଁ ନାହିଁ! ତମେ ଅନାମିକା କି?” ଏମିତି କିଛି ସମୟ ବିତିଯାଏ । ଏଇ ସମୟରେ ମୁଁ ପଢୁଥାଏ ଦଶମ ଆଉ ମୁଁ ଯେଉଁ ଝିଅ ସହ ପ୍ରଥମ ଥର କଥା ହେଉଥାଏ ସେ ଝିଅଟି ପଢୁଥାଏ ଅଷ୍ଟମ । ତାପରେ ମୁଁ ପଚାରେ, “ତମ ଘରେ ସବୁ କିଏ କିଏ ଅଛନ୍ତି?” ତାପରେ ସେ ଝିଅଟି ସବୁ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି କହେ, “ଆମ ଘରେ କିଏ ନାହାନ୍ତି, ମୁଁ, ମୋ ସାନ ଭଉଣୀ ଓ ମାଆ ।“ ତାପରେ ପଚାରେ, “ତମ ବାପା କୁଆଡେ ଗଲେ?” ସେ ଝିଅଟି କହେ, “ଆମ ବାପା ଆମ ସହ ରହୁ ନାହାନ୍ତି।“ ଏସବୁ କଥା ଶୁଣି ମୁଁ ବି ବେଶୀ କିଛି ପଚାରିଲି ନାହିଁ । କାରଣ ସେତିକିରେ ବୁଝିଗଲି କିଛି ଗୋଟେ ପ୍ରୋବ୍ଲେମ ହୋଇଥିବା । ପରିଶେଷରେ ସେ ଝିଅଟି କହିଲା, “ମୁଁ ରଶ୍ମିର ସାଙ୍ଗ କହୁଛି,” ବାସ୍ ଏତିକି ଥିଲା ପ୍ରଥମ ଦିନର କଥାବାର୍ତ୍ତା, ତାପରେ ମୁଁ ମୋ ଘରକୁ ଚାଲିଯାଇଥିଲି । ତା ପରଦିନ ଥିଲା ରବିବାର, ଠିକ ରାତି ୧୦ଟାରେ ପୁଣି ମୋ ତରଫରୁ call କରେ ସେଇ ନମ୍ବରକୁ କାଳେ ରଶ୍ମି ସହ କଥା ହୋଇ ପାରିବି। ସେତେବେଳେ ପୁଣି ଥରେ ସେ ଅନାମିକା ଝିଅ କଲ୍ଲ ରିସିଭ କରେ । ସେଇ ଦିନଟା ଥିଲା ଦ୍ଵିତୀୟ ଦିନ, ପ୍ରଥମ କରି ମୋବାଇଲ ଫୋନରେ କୌଣସି ଝିଅ ସହ କଥା ହେଉଛି । ଯୁବ ବୟସ, କେଜାଣି କେମିତି ମୋତେ ବି କଥା ହେବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିଲା । ଏମିତି କଥା ହେଉ ହେଉ କେତେବେଳେ ରାତି ୩ଟା ହୋଇଗଲା, ଜଣାବି ପଡିଲାନି । ଶୋଇବା ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ ସେ ଝିଅକୁ କହିଦିଏ ଆସନ୍ତା କାଲିଠାରୁ ଆଉ କଥା ହୋଇ ପାରିବିନି, କାହିଁକି ନା ମୋତେ ମୋ କୋଚିଂ ସେଣ୍ଟରକୁ ଫେରିବାର ଅଛି । ବୋର ସକାଳ ୭ଟାରେ ଖଇରପୁଟ ଚାଲିଯିବି । ମୁଁ ତା ପର ଦିନ ଖଇରପୁଟ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ ଆସୁଛି ବୋଲି ମେସେଜ କରେ ଓ ମୋବାଇଲ ଘରେ ରଖି ଖଇରପୁଟ ଚାଲିଯାଏ । ଖଇରପୁଟ ଯିବା ବେଳକୁ ତା ମୋବାଇଲ ନମ୍ବର ଗୋଟେ କାଗଜରେ ଲେଖି ନିଏ । ସେଠାରେ ପହଞ୍ଚିଲା ପରେ, ମୁଁ ପୁଣି ଜଣେ ସଙ୍ଗଙ୍କୁ ମୋବାଇଲ ମାଗି ଫୋନ କରି କହେ, ମୁଁ ମୋ କୋଚିଂ ସେଣ୍ଟରକୁ ପହଞ୍ଚି ଗଲି ।

Jyotiranjan Gudia has made this sketch for Kuni Nahak for the first time in 2012.

            କୋଚିଂ ସେଣ୍ଟରରେ ଥିବାବେଳେ ବାଲିମେଳାରୁ ସାଙ୍ଗ ଥାନ୍ତି ଯାହାଙ୍କ ନାମ ଥାଏ ବାଳକୃଷ୍ଣ, ସେ ଯେତେବେଳେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲେ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ‘ମାୟ୍ ଲୋଭ ୨୦୧୨’ (My love 2012) ଉପରେ ଗୋଟେ ଗୋଲାପ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କି ଦୁଇଟି ପାନପାତ୍ର ଆଙ୍କି ଦିଏ । ସେ ସେଇ ଛବିକୁ ନେଇ ଗୋଟେ ବାଲିମେଳାର ଝିଅକୁ ଦେବା ପାଇଁ କହେ । ଯେତେବେଳେ ଏଇ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କି ତାଙ୍କୁ କଲ୍ଲ କରେ ଓ କହେ ତମ ପାଇଁ ଗୋଟେ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିଛି ତାହା ଜଣେ ସାଙ୍ଗକୁ ଦେଇଛି ସେ ଚିତ୍ର ତମକୁ ଆଣିଦେବ । ସେଇ ସମୟରେ ସେ ଝିଅର ନାମ ପଚାରି ବୁଝେ । ସେତେବେଳେ ସେ କୁହେ ତା ନାମ ‘କୁନି’ ବୋଲି । ସେତେବେଳେ ମୋ ପାଖରେ ମୋବାଇଲ ନଥାଏ, ଏଇ ଫୋଟୋଟି ଜଣେ ଖଇରପୁଟର ସାଙ୍ଗଙ୍କୁ ମୋବାଇଲ ମାଗି ଫୋଟୋ ଉଠେଇ ରଖେ ଓ ସେଇ ଫୋଟୋକୁ ଜି-ମେଲ ଦ୍ଵାରା ମୋ ଫେସବୁକ ଖୋଲି ସେଠାରେ ଅପଲୋଡ କରି ରଖେ । ତାର ଠିକ ଦୁଇ ଦିନ ପରେ ଗୋଟେ ଫୋଟୋ ଉଠାଏ, ଯେଉଁ ଫୋଟୋଟି ପାର୍ଶରେ ଦିଆ ଯାଇଛି ।

            ୨୦୧୨ ମସିହାରେ ମାର୍ଚ ମାସ ୧୯ତାରିଖ ଦିନ ପରୀକ୍ଷା ଆରମ୍ଭ ହେଲା ଓ ୩୧ ତାରିଖ ଦିନ ସାରିବାର ଥିଲା । ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଦଶମ ପରୀକ୍ଷା ଦେଉଥିଲି ସେତେବେଳେ ପ୍ରଥମ ଦିନ ସାହିତ୍ଯ ଓ ଦ୍ଵିତୀୟ ଦିନ ଇଂରାଜୀ ଥିଲା । ଇଂରାଜୀ ଦିନ ଆମର ପରୀକ୍ଷା ବାତିଲ ହୋଇଗଲା । ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଖଇରପୁଟ ହାଇ ସ୍କୁଲରେ ପରୀକ୍ଷା ଦେଉଥିଲି, ସେତେବେଳେ ମୋର ଗୋଟିଏ ରୁମର ଦ୍ଵିତୀୟ ଧାଡିରେ ଥିବା ଟେବୁଲରେ ମୁଁ ବସୁଥାଏ । ମୋ ବସିବା ଝରକା ପାଖେ ଥିଲା, ଯାହା ଫଳରେ ମୁଁ ସେ ଦିନ ସମସ୍ୟାରେ ପଡି ଯାଇଥିଲି । ଇଂରାଜୀ ପରୀକ୍ଷା ସମୟରେ କିଏ ଜଣେ ଶ୍ରେଣୀ ଗୃହରୁ ବାହାରକୁ କାଗଜ ପଫାଡୁଥିଲା, ସେଇ କାଗଜ ଝରକାର ଲୁହାରେ ବାଜି ମୋ ଟେବଲ ପାଖରେ ପଡିଲା । ସେଇ ସମୟରେ ଝରକାର ପଛ ପଟେ ଜଣେ ଖେଳ ଶିକ୍ଷକ ଯାଉଥିଲେ ଓ କାଗଜଟି ମୋ ଟେବଲ ଜାଗାରେ ଆସି ପଡିବାର ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖିଲେ । ସେଇ ଖେଳ ଶିକ୍ଷକ ଆସି ମୋତେ ୧୫ ମିନିଟ ପରୀକ୍ଷା ଖାତାରେ ଲେଖିବାକୁ ସୁଯୋଗ ଦେଇନଥିଲେ ଓ ମୋର ୧୫ ମାର୍କ କାଟିଥିଲେ । ମୁଁ କିନ୍ତୁ କୌଣସି ଭୁଲ କରିନଥିଲି, ଯେତେ ମନା କଲି ସେ ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ମୋ କଥା ଶୁଣିନଥିଲେ । ବିନା ଦୋଷରେ ମୋତେ ଦୋଷୀ ବୋଲି କହିଥିବାରୁ ମୁଁ ପରୀକ୍ଷାରେ କିଛି ଲେଖି ପାରୁନଥିଲି । ଯେତେବେଳେ ଇଂରାଜୀ ପରୀକ୍ଷା ସରିଲା ମୁଁ ବାହାରକୁ କାନ୍ଧି କାନ୍ଧି ଆସୁଥାଏ । ମୋ ବାପା  ସ୍କୁଲର ବାହାରେ ଜଗିଥାନ୍ତି । ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ବାପାଙ୍କ ପାଖକୁ ଗଲି ଏସବୁ ଘଟଣା ବିଷୟରେ କହିବା ପାଇଁ, ସେତେବେଳେ ସମସ୍ତେ କହୁଥାନ୍ତି ଆଜିର ପରୀକ୍ଷା ବାତିଲ ହୋଇଗଲା ବୋଲି । ଆଉଥରେ ପରୀକ୍ଷା ହେବ ବୋଲି ସରକାର ଘୋଷଣା କଲେ, କାରଣ ସେଇ ସମୟରେ ପୁରୀ ଜିଲ୍ଲାର କୋଣାର୍କ ଅଞ୍ଚଳରେ ଥିବା ଗୋଟିଏ ହାଇ ସ୍କୁଲରେ ଇଂରାଜୀ ପ୍ରଶ୍ନପତ୍ର ଫେସବୁକରେ ପ୍ରସାରଣ ହୋଇଥିଲା । କାରଣ ପୁରୀ ଜିଲ୍ଲାର ବାଜପୁର ଗ୍ରାମର ଭଗବତୀ ବିଦ୍ୟାପୀଠରେ ଇଂରାଜୀ ପ୍ରଶ୍ନପାତ୍ର ଚୋରୀ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ଓ ସେଇ ଦିନ ପରୀକ୍ଷା ବାତିଲ ହୋଇଗଲା । ମୁଁ ମନେ ମନେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ବହୁତ ଧନ୍ୟବାଦ ଦିଏ । ପୁଣି ଏପ୍ରିଲ ୧୭ ତାରିଖ ଦିନ ଠାରୁ ଆଉଥରେ ଆମର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପରୀକ୍ଷା ହେଲା । ଯେହେତୁ ମୋର ପରୀକ୍ଷା ଏପ୍ରିଲ ୨୫ ତାରିଖ ଦିନ ସରିଲା ତାର ପର ଦିନ ଅର୍ଥାତ ୨୬ ତାରିଖ ଦିନ ମୁଁ ଘରକୁ ଫେରି ଆସିଲି । ମୁଁ ସେଇ ସମୟରେ ମୋର ଜଣେ ବାଲିମେଳାର ସଙ୍ଗଙ୍କୁ କହେ ମୋର ଚିଠି ଟିଏ ନେଇ ଦେଇ ଦେବ ବୋଲି । ସେଇ ଚିଠିରେ ମୁଁ ଲେଖିଥାଏ, ‘ପ୍ରିୟର କୁନି, ତୁମକୁ ମୋର ଆନ୍ତରିକ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଓ ଭଲ ପାଇବା । ମୋର ପରୀକ୍ଷା ସରିଗଲା, କେବେ ଦିନେ ଯାଇ ତୁମକୁ ଭେଟ ହୋଇ ଆସିବି । ଆଉ, ମୁଁ ବହୁତ ଭଲ ଅଛି, ହେଲେ ତୁମେ କେମିତି ଅଛ? ତମ ଭଉଣୀ ଆଉ ମାଆ ଭଲ ଅଛନ୍ତି ତ? ବହୁତ କିଛି ପ୍ରଥମ ଲେଖିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଉଥାଏ କିନ୍ତୁ ଲେଖି ପାରୁନଥାଏ । ଶେଷରେ କେବଳ ଏତିକି ଲେଖେ- ‘ଇତି ତୁମର ଜ୍ଯୋତି’ । ସେଇ ଚିଠିକୁ ମୋ ସାଙ୍ଗ ବାଲିମେଳାର ବାଳକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦିଏ, ସେ ସେଇ ଚିଠି ନିଏ କିନ୍ତୁ ଦେଇ ପାରେନି ଓ ନିଜ ପାଖରେ ରଖିଥାଏ ।

            ମୁଁ ଏପ୍ରିଲ ୨୭ ତାରିଖ ଦିନ ମୋ ସାଙ୍ଗ ରାମ ଘରକୁ ବୁଲିବାକୁ ଯାଇଥାଏ । ସେଇ ସମୟରେ ତାଙ୍କ ବାପା ସ୍ଵର୍ଗତ ସନିଆ କିର୍ଷାନୀ କହେ ଜ୍ଯୋତି ତୁ ଟିକେ ତୋ ମାଆଙ୍କୁ ନେଇ ବାଲିମେଳା ଯା, ସେଠାରେ କିଛି ଟଙ୍କା ଉଠେଇ ଆସିବ । ମୁଁ, ରାମର ମାଆ ଓ ଜିନ ମିଶି ଗୋଟିଏ ବାଇକରେ ବାହାରି ପଡିଲୁ ବାଲିମେଳା  ଅଭିମୁଖେ । ବାଲିମେଳାର ଏସବିଆଇ ବ୍ଯାଙ୍କରେ ପଶି ଯାହା ଟଙ୍କା ଉଠେଇବା ପାଇଁ କାଗଜ ପୂରଣ କରିବାର ଅଛି କରି ରାମର ମାଆଙ୍କୁ ଧାଡିରେ ଠିଆ କରାଇ ମୁଁ କୁନିକୁ ଫୋନ କରେ ଓ କୁହେ ମୁଁ ବାଲିମେଳାରେ ଅଛି ତୁମକୁ ଭେଟ ହେବି ଆସୁଛି ମୋତେ ଟିକେ ରାସ୍ତା କୁହ । କୁନି ଯେଉଁ ଯେଉଁ ଆଡେ ମୋତେ ଫୋନ ମାଧ୍ୟମରେ କହୁଥାଏ ସେଇ ପଟେ ଯାଏ । ଶିବ ମନ୍ଦିର ପାର ହୋଇ ବାମ ପାର୍ଶରେ ଥିବା ଗୋଟେ ପରିବା ଦୋକାନ ଆଡକୁ ରାସ୍ତା ଥିବା ଗଳିରେ ପଶିଯାଏ । ସେତେବେଳେ ଗୋଟେ ଝିଅ କିଛି ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କ ସହ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାଏ । ଯେହେତୁ ମୁଁ କେବେ କୁନିକୁ ଦେଖିନି ସେଇଥିପାଇଁ ସେ ଝିଅଟି ଠିଆ ହୋଇଥିବା ସ୍ଥାନରୁ ପାର ହୋଇଯାଏ । ହେଲେ ମୋ ପଛରୁ ଗୋଟେ ଝିଅର କହିବାର ଶଦ୍ଦ ଆସୁଥାଏ, “ମୁଁ କୁନି, ମୁଁ କୁନି” । ୧୫ରୁ ୨୫ ମିଟର ଗଲା ପରେ ପୁଣି ବାଇକ ରଖି କଲ୍ଲ କରେ । ସେତେବେଳେ ଗୋଟେ ଝିଅ ହାତ ହଲେଇ କହୁଥାଏ, “ମୁଁ କୁନି, ମୁଁ କୁନି”। ତାଙ୍କୁ ଦେଖିଲା ପରେ ମୁଁ ପୁଣି ଥରେ କଲ୍ଲ କରେ ଓ କହେ ମୁଁ ଯାଉଛି, ଲଣ୍ଡା ଭାଈ ପାଖରୁ ମୋ ଚିଠି ନେଇ ଆସିବି । ମୁଁ ପୁଣି ସେଠାରୁ ବାଳକୃଷ୍ଣ ସାଙ୍ଗ ପାଖକୁ ଖୋଜି ଖୋଜି ଯାଏ ଓ ତାଙ୍କ ପାଖରୁ ମୁଁ ଦେଇଥିବା ଚିଠି ନେଇ ଆସେ । ସେଦିନ ଥିଲା କୁନି ସହ ମୋର ପ୍ରଥମ ଦେଖା, ମୁଁ ଯାହାକୁ କେବଳ ଫୋନରେ କଥା ହେଉଥିଲି ହେଲେ କେବେ ବି ଦେଖିନଥିଲି ହେଲେ ପ୍ରଥମ ଥର କୁନିକୁ ଦେଖିଲି । ସେ ଦିନ ପିନ୍ଧି ଥାଏ ପିଂକ ରଙ୍ଗର ଡ୍ରେସ, ମୁଁ ତା ସମୁଖରେ ବାଇକ ରଖି ତା ହାତକୁ ଧରେଇ ଦିଏ ମୁଁ ଲେଖିଥିବା ପ୍ରଥମ ଚିଠି । ସେଠାରେ ଗୋଟେ ଜାଗାରେ ଖେଳୁଥାନ୍ତି ଏନେକ ପୁଅଝିଅ ହେଲେ ମୁଁ ଭଲ ସେ ଦେଖି ପାରେନି ତା ମୁହଁ, କିନ୍ତୁ ତାହା କଥାବାର୍ତ୍ତାରୁ ଜଣା ପଡୁଥାଏ ମୁଁ ଯେଉଁ ଝିଅ ସହ ଫୋନରେ କଥା ହେଉଛି ହଁ ସେଇ ଝିଅ । ମୁଁ ଆଉ ବେଶୀ କିଛି କଥା ହୋଇନି, ପୁଣି ବିଦାୟ ନେଲି ତାଙ୍କରି ପାଖରୁ ।

            ସେଇଦିନ ଠାରୁ ଆମେ ପ୍ରତେକ ଦିନ ଫୋନରେ କଥା ହେଉ । ଯେବେ ଯେବେ ଆମେ କଥା ହେଉ କୁନି ମୋତେ ତାଙ୍କୁ ଦେଖା କରିବାକୁ ଆସିବା ପାଇଁ କହେ ହେଲେ ମୋତେ ସୁଯୋଗ ମିଳେଣି ବାଲିମେଳା ଯିବା ପାଇଁ । କେବଳ ମୋତେ ଶୁକ୍ରବାର ଦିନ ବାଇକ ମିଳେ, କାରଣ ସେ ଦିନ ବାପା ଘରେ ରୁହନ୍ତି । ଆଉ ଯେବେ ଯେବେ କୁନି ତାଙ୍କ ପାଖେ ଯିବା ପାଇଁ କହେ ସେ ଦିନ କେବେ ବି ଯାଇ ପାରେନି । ମୁଁ ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ମଧ୍ୟ ଶୁକ୍ରବାର ଛଡା ଅନ୍ୟ କୌଣସି ବାରରେ କୁନିକୁ ଦେଖା କରିବାକୁ ଯାଇ ପାରେନି । ସେଇ ଦିନଠାରୁ ଆମେ ମନେ ମନେ ଭାବି ନେଲୁ, ସହପ୍ତାହର କେବଳ ଶୁକ୍ରବାର ହିଁ ଆମ ପାଇଁ ଶୁଭ ଦିନ ।

            ଏହାରି ଭିତରେ ମୁଁ ଦଶମ ପରୀକ୍ଷାରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଥାଏ, ଦଶମର ରେଜଲ୍ଟ ବାହାରି ୬୦୦ରୁ ୩୦୪ ମାର୍କ ଆଣି ସେକେଣ୍ଡ ଡିବିଜନରେ ପାସ କରେ । ଆମ ପରିବାରରେ ମୁଁ ପ୍ରଥମ ଦଶମ ପରୀକ୍ଷାରେ ପାସ କରିଥାଏ, ସେଇଥିପାଇଁ ମୋ ବାପା ଖୁସିରେ ଗାଁ ସାରା ଲୋକମାନଙ୍କୁ ମିଠା ବାଣ୍ଟେ ଓ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ କୁନିକୁ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ଦଶମ ପରୀକ୍ଷାରେ ପାସ ହୋଇଗଲି ବୋଲି କହେ । ଏହାରି ଭିତରେ ଅଗଷ୍ଟ ମାସରେ ଯୁକ୍ତ ଦୁଇ ଆବେଦନ କରିବା ସମୟ ଆସିଥାଏ । ସମସ୍ତ ସାଙ୍ଗମାନେ ନିଜେ ନିଜ ମନ ପସନ୍ଦର କଲେଜରେ ଆବେଦନ କଲେ। ମୁଁ ଗୋବିନ୍ଦପାଲ୍ଲୀ କଲେଜରେ ଯୁକ୍ତ ଦୁଇ ବିଜ୍ଞାନ ପଢିବି ଭାବି ଆବେଦନ କରି ଆସିଲି । ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳକୁ ମୋତେ ମୋ ବାପା ଆମ ଅଞ୍ଚଳରେ ନପଢି ସହରରେ ପଢିଲେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା ବୋଲି କହିଲେ । ମୁଁ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ କୁଡୁମୁଲୁଗୁମ୍ମାରେ ଥିବା ଡିଡାଇ ଉନ୍ନୟନ ଅଧିକାରୀଙ୍କ ପାଖେ ଗଲି ଓ ବିନମ୍ର ସହ ଜୁଆର ହୋଇ ମୁଁ ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ପଢିବାକୁ ଚାହେଁ ବୋଲି କହିଲି । ସେ ମୋ ଦଶମ ପରୀକ୍ଷାରେ କେବେ ମାର୍କ ରଖିଛୁ ବୋଲି କହିଲେ । ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ୫୦ ପ୍ରତିଶତ ମାର୍କ ଅଛି ବୋଲି କହିଲି, ସେ ସାର୍ ମୋତେ ନିଜ ଫୋନ ନମ୍ବର ଦେଇ ସକାଳ ୯ଟାରେ ଖଇରପୁଟ ଆସି ଦରଖାସ୍ତ ନେଇ ଯିବା ପାଇଁ କହିଲେ । ମୁଁ ତାପରଦିନ ଠିକ୍ ୯ଟାରେ ଖଇରପୁଟ ପହଞ୍ଚି ଗଲି ଓ ଅଫିସରଙ୍କୁ ଭେଟ ହେଲି । ତାଙ୍କ ଦରଖାସ୍ତ ଧରି ପୁଣି ବାହାରି ପଡିଲି ମୋ ବାପାଙ୍କ ସହ ଭୁବନେଶ୍ବର । ଆମେ ବାପପୁଅ ମିଶି ଜୟପୁର ଯାଏଁ ବସରେ ଗଲୁ ପୁଣି ଜୟପୁରରୁ ଟ୍ରେନରେ ଭୁବନେଶ୍ବର ପହଞ୍ଚିଲୁ । ସେଠାରେ ଗୋଟେ ଅଟୋବଲାଙ୍କୁ କିସ୍ କଲେଜରେ ନେଇ ଯିବା ପାଇଁ କହିଲୁ । ସେଠାରେ ପହଞ୍ଚିଲା ପରେ ସେଠାକାର କଲେଜ ପ୍ରିନ୍ସପାଲଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ କଲି ଓ ମୁଁ ସୁଦୂର ମାଲକାନଗିରି ଜିଲ୍ଲାରୁ ଆସିଛି ବୋଲି କହିଲି । ଏହା କହିବା ସହ ମୁଁ ଆଣିଥିବା ଦରଖାସ୍ତ ତାଙ୍କ ହାତରେ ଧରେଇ ଦେଲି । ସେ ଦରଖାସ୍ତ ଦେଖି ମୋତେ କହିଲେ, ଏଭଳି ଦରଖାସ୍ତ ଚାହିଁଲେ କିଏ ବି ଲେଖିଦେବ, ଏହାର କଣ ପ୍ରମାଣ ଅଛି ? ମୁଁ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ମୋବାଇଲ ବାହାର କରି ଦରଖାସ୍ତ ଦେଇଥିବା ଅଫିସରଙ୍କୁ ଫୋନ କଲି ଓ ପ୍ରିନ୍ସପାଲଙ୍କ ସହ କଥା କରେଇଲି । ପ୍ରିନ୍ସପାଲ ମୋତେ ଦୁଇଦିନ ମଧ୍ୟରେ ଆସି ଏଡମିଶନ କରିବାକୁ କହିଲେ କାରଣ ଏଡମିଶନର ଶେଷ ତାରିଖ ଥିଲା ଅଗଷ୍ଟ ୧୩ ହେଲେ ମୁଁ ଯାଇଥିଲି ୨୦୧୨ ମସିହା ଅଗଷ୍ଟ ୧୧ ତାରିଖ। ମୁଁ ସେଇ ଦିନ ବାପାଙ୍କ ସହ ଫେରି ଆସି ପୁଣି ସମସ୍ତ ଡକୁମେନଟ୍ସ ଧରି ବାହାରିଲି କିନ୍ତୁ ପାଖରେ ନଥାଏ ଟଙ୍କା, ମୋ ବାପା ସାନ ଦାଦା ରମେଶ୍ବରଙ୍କୁ ୩୦୦୦ ଟଙ୍କା ମାଗି ମୋ ବାପା ଯିବା ପାଇଁ ଧରେଇ ଦେଲେ । ସେଦିନ ମାଓବାଦୀଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ରାସ୍ତା ବନ୍ଦ, ଗୋବିନ୍ଦପାଲ୍ଲୀ ଘାଟିରେ ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନରେ ମାଓବାଦୀମାନେ ଗଛକାଟି ରାସ୍ତା ଅବରୋଧ କରିଥିଲେ । ମୁଁ ନୂଆଗୁଡାରୁ ଗୋଟେ ପାସେଞ୍ଜର ଗାଡିରେ ଚଡିଲି ଓ ସେଠାରୁ ଗୋବିନ୍ଦପାଲ୍ଲୀ ଯାଏଁ ଗଲି । ସେଠାରୁ ପୁଣି ଜଣେ ବାଇକ ବାଲାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ ମାଗିଲି ଓ ବୈପାରିଗୁଡ଼ା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ମୋତେ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ । ସେଠାରୁ ପୁଣି ମୁଁ ବସରେ ବସି ଜୟପୁର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗଲି ଓ ସେଠାରୁ ଟ୍ରେନ ଦ୍ଵାରା ଭୁବନେଶ୍ବର ଯାଇ ଏଡମିଶନ କଲି । କଲେଜ ଏଡମିଶନ ସିନା ସରିଗଲା ହେଲେ ବାକି ରହିଯାଇଥିଲା ହୋଷ୍ଟେଲ ଏଡମିଶନ ।

,             ମୁଁ ହୋଷ୍ଟେଲ ଏଡମିଶନ ହେଲି ୨୦୧୨ ମସିହା ନଭେମ୍ବର ମାସ ୨୨ ତାରିଖ, ତା ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ ଘରେ ରହୁଥିଲି ସେଇଥିପାଇଁ ମୋ ସ୍ଵର୍ଗତ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଦାଦା ସେ ଯାଇ କୁଡୁମୁଲୁଗୁମ୍ମା କଲେଜରେ ଅଣ-ଛାତ୍ର ଭାବରେ କିଛି ଦିନ ପାଠ ପଢାରେ ଯୋଗଦେବା ପାଇଁ ଅନୁମତି ଆଣିଲେ । ସେଇ ଦିନ ଠାରୁ ମୁଁ କୁଡୁମୁଲୁଗୁମ୍ମା କଲେଜରେ ଅଣ-ଛାତ୍ର ଭାବରେ ଯୁକ୍ତ ଦୁଇ ପାଠ ପଢା ଆରମ୍ଭ କଲି । ସେଠାରେ ମୁଁ ପାଖାପାଖି ଚାରି ମାସ କଲେଜ ଯାଇଥାଏ । ୨୦୧୨ ମସିହା ସେପ୍ଟେମ୍ବର ମାସ ୧୯ ତାରିଖ, ସେଦିନ ଥାଏ ଗଣେଶ ପୂଜା, ମୁଁ ମୋର ଜଣେ ସଙ୍ଗ ଶୁକ୍ରାଙ୍କୁ ଧରି ଚାଲିଯାଏ ବାଲିମେଳା କୁନି ପାଖକୁ । ସେ ତାଙ୍କର ସ୍କୁଲର ଗଣେଶ ପୂଜା ଦେଖେଇବ ବୋଲି ତା ସାଙ୍ଗ ଶାନ୍ତି, ଜ୍ୟୋତି ଓ ନିଜ ସାନ ଭଉଣୀ ଟୁନିକୁ ମଧ୍ୟ ଆଣିଥାଏ । ଆମେ ସମସ୍ତେ ମିଶି ତାଙ୍କ ସ୍କୁଲର ଗଣେଶ ପୂଜା ଦେଖିଲୁ । ସେଇ ସମୟରେ ମୋର ସାମସଙ୍ଗ Duos ମୋବାଇଲରୁ ଗୃପ ଫୋଟୋ ଉଠେଇଲୁ, ସେଇ ଫୋଟୋଟି ତଳେ ଦିଆ ଯାଇଛି ।

Ganesh Chaturthi 19th, September 2012 at Girl's High School, Balimela. Standing Jyotiranjan Gudia with Tuni Nahak, Kuni Nahak and Shanti.

            ଦିନେ ମୋତେ କୁନି ତାଙ୍କ ସ୍କୁଲରେ ଘଟିଥିବା ଘଟନା ବିଷୟରେ କହିଲେ, ସେ ବସିଥିବା ସମୟରେ ତାଙ୍କ ଗୋଡ ତଳେ ଗୋଟେ ବେଙ୍ଗ ଆସିଯାଏ । ସେ ବେଙ୍ଗକୁ ଦେଖି କୁନି ଚିତ୍କାର କରେ ଓ କୁନିର ସବୁ ସାଙ୍ଗମାନେ କ୍ଲାସ ରୁମରୁ ବାହାରକୁ ବାହାରି ଯାହାନ୍ତି । ଏସବୁ କୁନି ମୋତେ କ୍ଲାସରୁ ଆସିଲା ପରେ ସବୁକଥା କହେ । ବେଙ୍ଗକୁ ଦେଖିଲେ ନଡରିବା ପାଇଁ ମୁଁ ଗୋଟେ ସୁନ୍ଦର ଚିତ୍ର କରେ, ଯେଉଁ ଚିତ୍ରରେ ବେଙ୍ଗ ଓ ବେଙ୍ଗୁଲୀ ଦୁହେଁ ସାରୁ ଗଛ ମୂଳେ ବିବାହ କରୁଥିବାର । ସେ ଚିତ୍ରଟି ଆଙ୍କି ବାଲିମେଳାକୁ ଯାଏ ଓ ବେଙ୍ଗ ବେଙ୍ଗୁଲୀ ବିବାହର ଚିତ୍ର ଦିଏ । ସେଦିନ କୁନି ମୋତେ ତାଙ୍କ ଟ୍ୟୁସନକୁ ମଧ୍ୟ ନେଇ ଯାଏ । ତଳେ ବେଙ୍ଗ ବେଙ୍ଗୁଲୀ ବାହାଘର ଚିତ୍ର ଅଛି ।

This sketch has made by Jyotiranjan Gudia for Kuni Nahak in 2012.

ମୁଁ ଭୁବନେଶ୍ୱର ଆସିଲା ପରେ ବର୍ଷକୁ ଥାଏ ଘରକୁ ଯାଏ, କାରଣ ଆମ ଅନୁଷ୍ଠାନରେ କେବେ ମଧ୍ୟ ଦଶହରା, ଧାନକଟା ଛୁଟି ହୁଏନି । କେବଳ ଖରା ଛୁଟିରେ ହିଁ  ଘରକୁ ଯିବାକୁ ପଡେ । ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଥମେ ଭୁବନେଶ୍ୱର ଆସିଲି ସେତେବେଳେ କୁନି କଥା ଭାରି ମନେ ପଡେ । ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଗାଁରେ ଥିଲି ଓ କୁନିକୁ ଦେଖା କରି ଯାଉଥିଲି ସେତେବେଳେ ତା ସହ ବାଲିମେଳା ବ୍ୟାରେଜରେ ବସି ଫୋଟୋ ଉଠେଇବାକୁ ବହୁତ ଇଚ୍ଛା ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେଇ ସୁଯୋଗ କେବେ ପାଇ ପାରିନଥିଲି । ସେଇଥିପାଇଁ ମନେ ମନେ ଭାବି ନେଳି ଗୋଟେ ସୁନ୍ଦର ଚିତ୍ର କରିବି ଯେଉଁଠାରେ ମୁଁ ଦେଖୁଥିବା ସ୍ଵପ୍ନ ପୂରଣ ହେବ । ମୁଁ ମୋ ଚିତ୍ର ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ସାହାଯ୍ୟ କ୍ରମେ ଏଇ ଚିତ୍ରଟି ବନେଇଲି । ଯେତେବେଳେ ଏଇ ଚିତ୍ରଟି ବନେଇଲି ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଓ କୁନିର ରୂପ ନବନେଇ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରଯୁଜ୍ୟ ହେଲା ଭଳି ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିଲି । ତାହା ନିମ୍ନରେ ଦିଆ ହୋଇଛି । ମୁଁ ଏଇ ଚିତ୍ରଟି ଭୁବନେଶ୍ୱର ରହି ବନେଇଛି ଓ ଏଇ ଚିତ୍ରକୁ ଦେବା ପାଇଁ ସୁନ୍ଦର ଜରି ବାଣ୍ଡିଂ କରି ଭୁବନେଶ୍ୱରରୁ ବାଳିମେଲା କୁନିକୁ ଦେଇ ଆସିଲି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏଇ ଚିତ୍ରଟି କୁନି ପାଖରେ ଅଛି ।

Jyotiranjan Gudia is holding a painting after completing it. He gifted this painting to Kuni Nahak in 2013.